Fabian Cancellara Meet and Greet op Velofollies

Als content editor bij Mantel zie je alle nieuwe producten al op je computerscherm en je leest er al een hoop over voordat het er überhaupt is. Het bezoeken van een fietsbeurs stond om die reden ook niet hoog op mijn lijstje. Ik zit liever op de fiets dan dat ik er naar ga staan kijken. Maar als je via Trek een meet & greet met lunch aangeboden krijgt met niemand minder dan Fabian Cancellara... Tja, dan is een beursbezoek zo erg nog niet. Dus met een paar collega's op naar Kortrijk voor de Belgische Velofollies fietsbeurs!

Al op de parkeerplaats merkten we dat Velofollies de echte Belgisch gezelligheid uitstraalt. Dat maakte de drie uur in de auto enigszins goed. Velofollies is namelijk een fietsbeurs waar Belgische families echt een dagje uit van maken.

En dan echt de hele familie; Opa, oma, vader, moeder, kind en nog een baby, kan allemaal op Velofollies.

Vlaamse friet en bier

En bij binnenkomst kwam de geur van Vlaamse frites en bier ons al tegemoet. Dat had ik niet verwacht bij een fietsbeurs, maar het maakte het wel lekker ontspannen.

Eerst maar eens naar het gedeelte waar Trek stond om onze polsbandjes op te halen voor de lunch.

Hier werden we zeer vriendelijk ontvangen door een dame die ons al meteen warm maakte voor wat er komen ging: de meet & greet met Fabian Cancellara. We hadden nog een uur om rond te lopen en al het moois te bewonderen.

Rondkijken

We begonnen bij de stand van FSA waar hun nieuwe semi-draadloze schakelgroep stond uitgestald. Erg mooi en gelikt, maar wanneer deze groepset echt op de markt gaat komen, dat konden ze nog steeds niet zeggen.

Even verderop zagen we bij Morgan Blue onze eigen producten staan. En weer verderop de nieuwe Dura Ace-groep van Shimano en om de hoek weer de nieuwste Carbon-technieken.

Op zo’n beurs kijk je echt je ogen uit. Na een uurtje rondgelopen en genoten te hebben van al dat moois was het tijd voor de meet & greet.

Fabian Cancellara!

Uiteraard stonden we ruim op tijd bij de ingang van de meet & greet. We zagen Fabian met zijn entourage al vluchtig langskomen, maar de deur bleef voor ons nog stijf dicht. Uiteindelijk mochten wij ook naar binnen en stond de lunch al klaar.

Nadat iedereen de buikjes vol had gegeten nam Marijn de Vries het woord en begon met een kort interview met Fabian. Ik zat gelukkig en toevallig op de eerste rij dus kon alles prima volgen.

Marijn begon met de vraag hoe het nu met hem is nu hij is gestopt met fietsen en hij begon meteen te praten. Niet zoals een voetballer die een verplicht interview geeft, maar hij vertelde oprecht hoe het met hem ging.

Vooral het leven zonder te trainen voor een doel is iets waar Fabian toch aan moest wennen. Maar hij fietste nog wel zo nu en dan omdat hij anders chagrijnig werd zo vertelde hij.

Ook de manier van eten was nog even wennen. Sinds dat hij gestopt was met het professionele wielrennen was er al 10 kilo bijgekomen. Hij zag er inderdaad niet uit als een getrainde wielrenner maar als een “gewone” man.

Hij vertelde met passie dat hij lekker druk was met van alles en dat hij ook weer ging studeren aan de universiteit van Bern. Stilstand is achteruitgang! Hij vond het vooral erg leuk dat hij kon gaan skiën en dat ging hij ook snel doen.

Het wielerleven van Fabian Cancellara

Ook kwam zijn nieuwe boek ter sprake. Een samenvatting van zijn wielerleven in beeld en tekst. De hoogte- en dieptepunten. Dat was dan ook meteen de vraag van Marijn. "Welke overwinning is het mooiste?"

"Er is geen mooiste overwinning", zei hij meteen. "Elke race heeft zijn eigen verhaal en charme. Hetzelfde geldt voor de dieptepunten, ze waren simpelweg allemaal niet leuk."

Voor mij op de eerste rij was het mooi om te zien dat ondanks dit een verplicht nummertje zou zijn voor hem, hij er wel met enthousiasme stond te vertellen.

Handtekening van Spartacus

Het was tijd voor foto’s en handtekeningen. Dat deed hij met hetzelfde enthousiasme. Ik had eigenlijk helemaal niks bij me om een handtekening op te zetten maar gelukkig hadden ze daar bij Trek aan gedacht en lag er een mooie poster klaar.

Daarmee ben ik in de rij gaan staan. Toen ik aan de beurt was heb ik hem bedankt voor de mooie wielermomenten, een foto, handtekening en dat was het dan. Nog even snel zijn prachtige Trek Madone en Domane bekeken en dan weer naar huis. Er stond nog 270 kilometer op mij te wachten...