Een fietsreis naar de Noordkaap

Een half jaar geen studie vanwege studievertraging, wat doe je dan? Ooit had ik het idee om naar Peking te fietsen, maar dat leek me wat te ambitieus en te onveilig. Maar ik wilde wel graag een mooie fietsreis maken. De Noordkaap (het noordelijkste puntje van Noorwegen) werd het doel.

Waarom? In Frankrijk, Italië en Duitsland heb ik al veel gefietst en de rust, de pure natuur en het idee om binnen de poolcirkel te rijden spraken tot de verbeelding. In deze blog een verslag van de reis.

Opmerking:de foto's zijn bijna allemaal met mijn telefoon gemaakt en daarom van mindere kwaliteit

Vooraf

Ik wilde er niet te lang over doen om 3 redenen. Ik zou alleen gaan en had geen zin om een maand lang alleen op pad te zijn. Het leek me een mooie sportieve uitdaging en mooie ervaring om iedere dag grote afstanden af te leggen. En ook zou het qua budget veel beter uitkomen, gezien Scandinavië vrij prijzig is.

Volgens Google Maps was de afstand voor auto's 3080 km, en ik hoopte dat het dus met de fiets ongeveer 3000 km zou zijn. Ik had enkele lange trainingstochten (300 km+) goed verteerd en had op basis daarvan de hoop het te kunnen doen in 10 tot 12 dagen. Maar er was ook twijfel, mijn langste trainingsweek was 900 km, nu zou ik het dubbele moeten rijden (incl. bagage en meer hoogteverschil). Ik wist dat mijn conditie heel goed was en ik mentaal veel aan zou kunnen, maar of mijn lichaam dit aankon wist ik niet. Ik had namelijk nog nooit een dergelijke trip gemaakt.

Ik zou met de trein teruggaan en had de eerste reisdag van mijn Interrailticket al de eerste week van de reis in laten gaan. Zo zou ik al na een paar etappes een stuk met de trein kunnen afleggen, voor het geval het niet niet zou gaan.
Ik had alleen het strict noodzakelijke bij me. Hoe minder, hoe lichter, hoe beter. Al met al had ik tussen de 10-15 kg bagage bij me. De fiets voor deze tocht Giant Defy 2; een op comfort gerichte racefiets. Deze zou genoeg comfort moeten bieden voor lange ritten in het zadel en de montagenokjes voor een bagagedrager kon ik goed gebruiken. Ik had er vertrouwen in dat deze fiets me naar de Noordkaap kon leiden.

De grens over

De eerste etappe: Boskamp-Hamburg (380 km)

Met een hoop optimisme en moraal en toch ook de enige twijfel ging ik 's ochtends thuis weg. Een heel raar gevoel om je straat uit te fietsen op wegen waar je altijd al fietst, maar dan nu op weg naar Hamburg. Een enthousiaste klant uit Hamburg die hoorde van mijn trip had me een slaapplaats aangeboden, dus Hamburg werd het eerste doel. Ik had een beetje gerekend op Zuid-Westen wind, maar er stond Zuid-Oosten wind. Dat mocht de pret niet drukken, maar ik moest wel vroeg weg en moest ook al redelijk doorrijden vanwege de lengte van de etappe.

Bij Coevorden reed ik al een klein stukje verkeerd en daardoor al zo'n 5 km om. Ik had niet veel tijd over om nog vaker om te fietsen. Ik had wel een Garmin bij me maar die had ik vooral bij me voor noodgevallen. Ik houd van de vrijheid van het fietsen en ben een beetje eigenwijs en daarom houd ik niet zo van het rijden met navigatie. Wel gebruikte ik regelmatig de kaart op mijn telefoon, die toch iets duidelijker was dan die van de Garmin Edge Touring. Ook had ik nog een gewone kaart die ik makkelijk op mijn stuurtas kon plaatsen.

De fietspaden in Duitsland zijn toch echt anders dan die in Nederland. Alle tegels en soort stoeprandjes waar je de hele tijd overheen moet, halen de snelheid er wel uit. Doordat ik niet overal over de grote weg kon rijden, moest ik ook regelmatig over de kleine (zand)weggetjes rijden. Daardoor heb ik al direct veel van de kleine plaatsjes en de omgeving gezien. Maar mede door de wind, het verkeerd rijden en de vertraging in alle Duitse stadjes moest ik nog wel flink doorrijden om niet heel laat aan te komen in Hamburg. Ik had gelukkig al veel eten bij me dus hoefde niet vaak te stoppen om extra eten te kopen. Drinken moest 2 x bijgevuld worden omdat ik maar 2 liter tegelijk kon meenemen. Ik wist dat ik heel veel moest eten en drinken. En dat mijn spijsvertering zwaar op de proef gesteld zou gaan worden tijdens deze tocht. Ik hoopte dat als ik naast alle calorierijke en suikerrijke voeding zo gezond mogelijk zou eten dat mijn spijsvertering het aan zou kunnen. Wederom veel optimisme en toch ook twijfel.

Rond 5 uur kwam ik in Bremen aan, iets later dan gehoopt en in de drukke spits was het even zoeken naar Lilienthal. Het dorpje aan de andere kant van Bremen vanwaar ik weer verder kon naar Hamburg. Tussen Bremen en Hamburg was het al een verrassend mooi fietsgebied met mooie wegen, af en toe licht glooiend, en een rustgevende omgeving met weilanden en natuur. De man waarbij ik mocht overnachten was me al een stuk tegemoet gereden vanuit Hamburg op zijn nieuwe fiets tot Buxtehude en vandaaruit kon ik lekker in het wiel zitten naar Hamburg. Om ’s avonds in het donker over het gigantische haven/industriegebied in Hamburg te rijden is een bijzondere ervaring. Ik werd heel goed ontvangen en er was zelfs een maaltijd voor me bewaard en heb in Hamburg prima kunnen slapen. Heel fijn om de eerste etappe zo te mogen afsluiten.

Van Duitsland naar Zuid-Zweden

Etappe 2-3-4: Hamburg-Jonkoping (662 km)

Het volgende doel was Denemarken. De eerste etappe ging goed, maar de afstand (die iets groter was dan gepland) en de wind hadden ervoor gezorgd dat ik een beetje herstel moest inbouwen. De wind was alleen wel gedraaid van Zuid-Oost tot Oost en soms Noord-Oost, dat moest ik maar accepteren. Nadat ik het eerste stukje op mijn richtingsgevoel had gereden kwam ik al snel op de weg richting Puttgarden. Hoewel de wind niet gunstig was, was het wederom heel lekker zonnig weer. De licht glooiende wegen langs de Duitse kust waren heel mooi. Het is ook niet verrassend dat er veel toeristen waren in de omgeving van Neustadt.

Bij Puttgarden wilde ik de boot nemen naar Denemarken, maar eerst moest ik daarvoor over de Fehmarsund, een grote brug naar het Fehmarn eilandje. Na wat zoeken van de geschikte manier om met de fiets over deze brug te komen kwam ik op de grote weg uit. In combinatie met een stevige zijwind en windvlagen van de vrachtwagens was dit een best spannende ervaring. In Denemarken heb ik direct een hotel opgezocht, omdat het al tegen 9en liep.

Na deze relatief korte etappe van 207 km wilde ik wel op schema blijven, dus moesten er weer kilometers gemaakt worden. Ik moest dus in ieder geval naar Zweden. Wederom was het lekker zonnig en de wind kwam uit het (Zuid)Oosten. Deze etappe ging dwars door Denemarken. De lichte glooiingen, de vaak mooie uitzichten, de goede fietspaden en het mooie weer zorgden ervoor dat dit een hele fijne etappe was. Alleen begon ik door het mooie weer wel wat te verbranden.

Bij Helsingor de boot genomen naar Helsingborg en vandaaruit proberen Markaryd te halen wat nog net lukte voor het donker. In Zweden was ik ook weer een klein stukje verkeerd gereden en daardoor op een heel mooie zandweg uitgekomen met een steil klimmetje erin. Zo maakt het rijden zonder navigatiesysteem op het stuur de reis toch wat avontuurlijker. In Zweden stond de wind ook gunstig en kon ik het laatste deel ook nog echt snelheid maken. Met 288 km was ik tevreden over de afstand. De volgende etappe had nog geen einddoel, maar wel wilde ik veel kilometers maken. Het weer zou de dagen erna wat slechter worden en ik had de wind (nog) mee. Eerst zonnebrandcrème gehaald, want ik wilde niet nog meer verbranden.

Nadat ik me goed had ingesmeerd met lekkere rugwind vertrokken, alleen na 2,5 uur in Varnamo begon het te regenen, eerst zachtjes maar later steeds harder. Hier heb ik me maar warm aangekleed en een tijdje onder een viaduct geschuild om vervolgens weer verder te gaan. De zonnebrandcrème heb ik nog een paar etappes (zinloos) meegenomen om het nagenoeg ongebruikt weg te doen.

Een tijdje later had ik ook nog weer moeten schuilen alvorens Jonkoping in te rijden. Bij het inrijden van Jonkoping had ik mijn eerste pech: spaakbreuk. Blijkbaar waren alle stoeprandjes en slechte fietspaden in combinatie met de bagage net iets te veel gevraagd. Ik had reserve spaken bij me maar ging toch liever naar een fietsenmaker om het wiel goed te laten repareren. Dus moest ik een hotelletje zoeken en wachten tot de volgende dag.

Door het hart van Zweden

Etappe 5-6: Jonkoping-Orebro-Gavle (447 km)

Jonkoping ligt aan het Vattern meer, één van de grootste meren van Europa. s Ochtends kon ik de wind en de regen al tegen mijn hotelkamerraam aan horen kletteren. Dat voorspelde een dag met regen en tegenwind.

Maar ik moest eerst naar de fietsenmaker om een nieuwe spaak te laten monteren en vervolgens moest ik nog een regenbroek kopen. Deze zou ik in deze etappe (Jonkoping-Orebro 209 km) en de volgende etappe (Orebro-Gavle 238) nog een aantal keer goed kunnen gebruiken.

Deze etappes doorkruis ik Zuid Zweden op weg naar de Oost-kust. De wegen en de bossen leken soms eindeloos. Hierdoor ga ik heel erg nadenken over mezelf, de omgeving, eigenlijk over alles: Tot nu toe ging het fysiek prima, hoelang zal dat nog zo blijven? Kan ik straks misschien nog wat meer km maken per dag? Zal de wind nog draaien? Als het hier al 9 graden is en regent, zal het dan in het noorden sneeuwen? Moet je niet een soort van autistisch zijn om hier in de middle of nowhere wonen? Als ik 39/17 draai met 90 omwentelingen per minuut, hoelang duurt het dan nog tot ik in Gavle ben als dat nog 94 km is? Wat moet je concreet doen als je langs een bord fietst met erop ‘pas op afbrokkelende rotsen? Heeft het wel zin om dan de hele tijd de rotswand in de gaten te houden? Wanneer zie ik de eerste echte elanden na 100 waarschuwingsbordjes met ‘pas op overstekende elanden’ gepasseerd te zijn? Moet ik wel willen doorstuderen of zal ik toch een full time baan zoeken? Etc etc. Zo gingen er iedere dag veel gedachten door mijn hoofd.

Afzien langs de Oostkust

Etappe 7-8-9-10: Gavle-Sundsval-Umea-Skelleftea-Lulea (776 km)

De etappe van Gavle naar Sundsvall was een beetje een bijzondere. Dit jaar waren dit de plaatsen waar(tussen) ik mijn verjaardag ‘vierde’, op de fiets. Aan de tegenwind was ik inmiddels gewend geraakt en dat ik er meer dan 200 km tegenin moet maakte me niet zoveel uit. Tijdens de reis begon zo alles relatief te worden en waren dit gewoon zaken geworden die erbij hoorden. Ik was al blij dat het na een paar uur droog begon te worden en dat ik het laatste deel naar Sundsvall in mooi weer kon rijden. Wel kreeg ik de laatste 2 uur een soort van spierpijn/kramp in mijn linkerbovenbeen, maar ik moest maar even doorbijten en doorrijden en dan ‘s avonds herstellen.

In Sundsvall was het rustig (of saai) in de kroegen die ik zag dus ben ik maar gewoon naar een hotel gaan zoeken en ben gaan slapen. Dat biertje zou ik later maar in moeten halen. De volgende etappe had ik weer mooi weer en had zelfs de wind mee richting naar Umea. De weg leide me grotendeels over de snelweg E4. Het is daar lang niet zo druk als hier op de snelweg en op de meeste stukken heb ik ook genoeg ruimte om te fietsen. Op sommige stukken is het echter smal en is het heel goed opletten voor vrachtwagens. Mijn ervaring van het ‘op de kant rijden’ heb ik hier vaak nodig gehad om zo kort mogelijk langs de vangrail te rijden om nog veilig de smalle snelweg passages te kunnen fietsen. Waar het mogelijk was probeerde ik dan ook de snelweg te vermijden, maar bij gebrek aan andere (verharde) wegen naar het Noorden was het vaak de enige optie.

Het hoogtepunt van deze etappe was de Högakusten brug over de rivier Ångermanälven na 70 km met een heel mooi uitzicht over de eilandjes, de zee en de meren, het leek een soort fjordenlandschap.

Met mezelf ging het fysiek al wat minder, de spierpijn van de dag ervoor was er nog en die begon mijn fietsen ook te meer en meer te beïnvloeden. Ook begon ik na 2,5 uur honger te krijgen, ondanks dat ik me zoals gewoonlijk bij het hotelontbijt helemaal vol heb gegeten. Ik had geen eten meer bij me en nam me voor het even rustig aan te doen en bij het volgende tankstation/plaatsje flink eten in te slaan. Echter die liet vervelend lang op zich wachten. Ik had mijn hoop een beetje gevestigd op het plaatsje Gallsgatter, maar dat waren maar een paar huizen en er was geen supermarkt/eetgelegenheid te bekennen. Gelukkig vond ik even later wel een campingrestaurantje waar ik een paar broodjes kon eten. De eigenaresse vond het ambitieus om nu naar de Noordkaap te gaan, omdat het die dag in het Noorden van Zweden nog gesneeuwd zou hebben. Dat was natuurlijk geen goed nieuws. Maar ik had maar 1 optie en dat was doorfietsen en hopen dat het mee zou vallen.

Op barre winterse omstandigheden was is nauwelijks voorbereid, dus ik zou het weer de dagen erna goed in de gaten moeten houden. Ondanks dat ik de rest van de dag goed kon eten en goed kon drinken werd de spierpijn/kramp wel steeds iets erger. Gelukkig kon ik erdoorheen trappen, want ik wilde wel graag voor het donker Umea halen. Die krampen in combinatie met de verhalen over het slechte weer waren niet heel erg hoopgevend. Na het uploaden van de rit op Strava was ik wel enorm verrast over de hoogtemeters, hoewel het een pittige dag was, leek het me dat die hoogtemeters dubbel geteld waren om een of andere reden.

De dag erna besloot ik er een relatieve rustdag te nemen met een rit van ‘slechts’ 140 km. Het was een hele mooie etappe door de rustige bosrijke omgeving waar ik de eerste elanden tegenkwam en ook op diverse plaatsen nog ‘plakken’ sneeuw zag. Echter ondanks dat de afstand kort was en ik echt rustig aan deed werd de kramp alleen maar erger. Ieder klimmetje brandden mijn bovenbenen en uit het zadel verkrampten ze. Als ik na een stop weer wilde opstappen trokken de pijnscheuten door mijn bovenbeen. Toch moest ik van mezelf door naar Skelleftea. Ik moest immers ergens slapen.

Dus na langzaam ritje waarbij alle gedachtes die me aan het twijfelen brachten over het nut en de zin van deze fietstocht continu genegeerd moesten worden. Ik probeerde terug te denken aan wat Jose de Cauwer ooit zei; “maar het gaat vooruit”. Zolang ik maar vooruit zou blijven gaan ging het goed, de rest maakte niet uit. Zo kwam ik aan in Skelleftea.
Die avond begon ik wel te twijfelen of ik wel door moest tot de Noordkaap. Hoe graag wil ik naar de Noordkaap? Zou ik nog kunnen herstellen? Heb ik wel genoeg getraind? Wat zal mijn lichaam gaan doen de komende dagen? Zou mijn lichaam nog wel 1000 km kunnen fietsen? Allemaal vragen die de hele avond door mijn hoofd spookten.

Ik wilde graag naar de Noordkaap, maar niet ten koste van alles. Het mocht wel afzien worden, maar het moest wel leuk blijven. Ik hoefde voor niemand iets te bewijzen, ook niet voor mezelf. Ik wilde het alleen graag meemaken. Ik had geen zin om van de resterende 1000 km één lange lijdensweg te maken, het is immers vakantie. Ook een rustdag zag ik niet zitten, ik vreesde ervoor dat ik dan helemaal niet meer mijn bed uit kon komen. En allemaal korte etappes leken me ook niet wat, omdat ik ook al meer en meer begon terug te verlangen naar het ‘onder de mensen zijn’ en ik ook op tijd weer terug moest zijn voor het werk. Ik hoopte met wat extra uitslapen, wat extra fruit en wat extra vitaminepillen wat te kunnen herstellen, maar had werkelijk geen idee of het zou lukken. De enige manier om dat te weten te komen, was door het te proberen.

Dus de dag daarna maar weer een relatief rustige dag van gemaakt met 140 km na ’s ochtends een paracetamol genomen. Verrassend genoeg had ik weinig last van mijn benen gehad, zelfs toen de paracetamol al uitgewerkt had moeten zijn voelde ik alleen nog een lichte spierpijn, maar die was dragelijk. Ik ging er vanaf toen vanuit dat die kramp van de dag ervoor vooral door die hongerklop van 2 dagen eerder kwam. In het leuke stadje Lulea kreeg ik mijn moraal en vertrouwen weer terug.

De laatste loodjes

Etappe 11-12-13: Lulea-Pajala-Maze-Nordkapp (851 km)

Na nog even goed uitgeslapen te hebben stapte ik weer op de fiets, ik had het gevoel dat ik die dag de bewoonde wereld ging verlaten en het avontuur nu echt ging beginnen. Ik had er weer vertrouwen in en dat vertrouwen werd de eerste 30 km alleen maar groter; geen krampen en spierpijn meer (zonder paracetamol:), zelfs een flinke wind in de rug en mooi weer. Het geeft heel veel moraal.

Heel lang langs een mooi riviertje gereden en daarna door het rustige gebied binnen de poolcirkel. Wat een ultieme rust. De sneeuwscooters, de houten huisjes/hutjes weerspiegelen een manier van leven die ver van het onze hier in Nederland lijkt te staan. Oude auto’s die niet gerepareerd kunnen worden blijven ogenschijnlijk 30 jaar ergens staan omdat de eerste garage/sloperij waarschijnlijk 200 km verderop is. Ook lopen hier met enige regelmaat rendieren rond. Zo zie ik steeds meer dingen die me verrassen en verbazen.

Toch wilde ik het niet te gek maken die dag en heb daarom maar na iets meer dan 200 km een hotel opgezocht. Na het uploaden van de etappe kon ik me er iedere keer weer over verbazen hoe weinig Strava segmentjes ik gepasseerd was en hoe weinig anderen met mij die segmentjes hadden gereden. Zo was overal terug te zien hoe dun bevolkt het Noorden van Europa is.

De laatste 630 km wilde ik in 2 ritten proberen, ik voelde me weer goed en het leek me wel een ultieme afsluiting van een supergaaf avontuur. Het weer zat ook mee en ik had zelfs de wind in de rug dus ik had er wel vertrouwen in. De eerste uren door Finland gingen heel lekker door de gunstige weersomstandigheden en de mooie rustige weg die ik meer dan 100 km kon volgen. De plaatsnaambordjes bleken een bijzonder veel invloed te hebben op mijn gedachten. Muonio 78 km, Muonio 53 km, Muonio 33 km, zo reed ik richting Muonio en niet veel na Muonio volgen de borden Kautokeino 128 km, Kautokeino 93 km Kautokeino 76 km, Kautokeino 39, Alta 120, Alta 110 etc. Zo bleef ik het idee hebben dat het vooruit ging in combinatie met het illusie dat het bijna oneindig was. Deze rit passeerde ik de Zweeds/Finse grens en de Fins/Noorse grens.

Vanaf Noorwegen werd het aantal bomen en de begroeiing minder, ook was er meer een meer sneeuw en zelfs sommige meren waren nog half bevroren. Ik reed door tot redelijk diep in de nacht en zette dan mijn tent op ergens langs de weg tussen Kautokeino en Alta niet ver van Maze. Tot mijn verbazing en teleurstelling bleek mijn slaapzak nog nat van de regenachtige rit 2 dagen ervoor. Dus dan trok ik mijn beenstukken maar aan en een windjack om het niet te koud te krijgen in de tent. Zo wilde ik toch nog even wat slaap/rust te kunnen pakken.

Na een korte nachtrust reed ik weer door naar Alta, na Alta volgde er een pittige klim met daarna een soort van hoogvlakte (hoewel het maar 300 meter hoog is). Het beeld was daar bizar, amper begroeiing, het was er ook amper bewoond, nauwelijks verkeer. Nergens deze reis heb ik me zo in zo’n verlaten gebied gevoeld, maar dat je nooit ver weg bent van Nederlandse toeristen besefte ik al snel toen er ineens een bus met groot ‘BetuweExpress’ erop langs reed. De wereld is toch nog heel klein.

Waar ik de dag ervoor de wind in de rug had kreeg ik hem de laatste etappe schuin tegen, de snelheid ging er wel wat uit, maar het gaf niets want het was de laatste etappe. Ik was al lang blij dat het redelijk warm was en het extreme weer uitbleef. Na dagenlang door de bossen te hebben gereden was de vlakte met weinig begroeiing hier een groot contrast. Het had wel wat weg van de Mont Ventoux, waar je na het bos ook de boomgrens passeert. Vanaf Olderfjord ging de weg richting de Noordkaap helemaal langs de kust. Hier kwam ik de eerste andere (fiets)reizigers tegen. Zo sprak ik een Australier die net begonnen was met zijn tocht vanaf de Noordkaap naar Rome en zo was er een Duitser die lopend vanaf de Noordkaap naar Gibraltar ging (7000 km in 200 dagen, dus 35 km per dag). Mijn bewondering is groot. Gezien de grote rugzak die hij op zijn rug heeft schat ik dat hij zeker 10-15 kg bagage bij zich heeft.

De Noordkaap-tunnel was de laatste grote hindernis (dacht ik). De Noordkaap ligt namelijk op een eiland en vanaf het vaste land gaat er een tunnel van 7 km onder de zee door met een diepte van 212 m onder zeeniveau. Het eerste deel van de tunnel gaat steil naar beneden, ik remde regelmatig en probeerde zo goed mogelijk rechts te blijven om veilig de tunnel door te komen. Het geluid van de inhalende auto’s was door het geëcho enorm. Ook als er alleen een tegemoet komende auto was klonk het alsof er ook een auto van achteren kwam. De laatste 2 km van de tunnel gingen steil omhoog, maar doordat ik nu zo dicht bij mijn einddoel was lukte het makkelijk om alle vermoeidheid te negeren.

Na de tunnel was het nog 50 km door zand/rots gebied waar op veel plaatsen ook nog sneeuw lag. De laatste 25 km bleken de meest pittige van de tocht; continu steile stukken omhoog/naar beneden. Mijn lichtste versnelling kreeg ik bergop nauwelijks meer rond en door te slingeren hoefde ik nog net niet af te stappen. Het kale landschap, de sneeuw op sommige plekken en de verlatenheid maken grote indruk. Het is 21:00 als ik op de Noordkaap aankom, ik voelde me heel moe maar voelde ook een soort van opluchting/voldoening dat het toch nog gelukt was. Ik maakte op de Noordkaap snel even wat foto’s en ging toen op zoek naar een slaapplek, want daarvoor moest ik 15 km terug fietsen. Morgen tijd genoeg om nog wat uitgebreider rond te kijken en meer/betere foto’s te maken was mijn redenering.

De rit terug

De volgende ochtend had ik totaal geen zin meer om weer die steile klimmetjes over te gaan terug naar de Noordkaap. Ik had de omgeving al gezien, dus besloot ik wat langer in mijn bed te blijven liggen. Daarna weer op de fiets gestapt richting het Zuiden. Ik zou namelijk met de trein weer teruggaan, alleen daarvoor moest ik nog 600 km terugfietsen naar treinstation Kiruna. Ik spreek nog een Oostenrijker die met zijn camper door Europa aan het trekken was en mij 2 blikjes Red Bull aanbood. Hij was helemaal door Noorwegen naar de Noordkaap gereden, maar hij had veel vertraging gehad vanwege sneeuwbuien. Ik had weer het gevoel dat ik het enorm getroffen heb met het weer. Het laatste stuk naar Oberfjord begon het wel weer flink te regenen en ook ‘s nachts regent het de hele nacht door. Daardoor de volgende dag toch maar een stuk met de bus van Oberfjord naar Alta gegaan.

Vanaf Alta was het gelukkig mooi weer en widel ik van de gelegenheid gebruik maken om de hele nacht door te fietsen naar Kolari, dat treinstation bleek nog dichter bij dan Kiruna. Het leek me een hele mooie ervaring om met het middennacht licht te kunnen doorfietsen. Hoewel de spierpijn weer wat terugkwam maakte de lange afstand me niet heel veel meer uit en het idee dat ik de volgende ochtend in de trein kon slapen hield me op de been. Het was heel raar om zo de hele nacht door te rijden, dat de zon nauwelijks onder gaat en het de hele nacht licht blijft.

Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat het hier dan ook ieder jaar een paar weken amper licht werd en hoe dat dan moest zijn.

Toen ik ‘s ochtends aankwam bij station Kolari was alles verlaten. De stationhal was op slot en hoewel ik geen Fins kan leek ik uit de informatieborden te kunnen opmaken dat er die dag geen trein zou rijden. Dat was wel even een tegenvaller. Maar het gekke van zo’n tocht is dat je genoeg dingen tegenkomt onderweg regen, tegenwind, kramp, spaakbreuk en een paar keer lek, een natte slaapzak op het moment dat je heel moe bent. Hierdoor ga je op een of andere dit soort dingen steeds makkelijker leren relativeren. Dus ben ik maar op een bankje bij het station gaan liggen slapen, totdat ik gewekt werd door 2 pubers die scooterrijles hadden op de verder lege parkeerplaats voor het station. Volgens hun kwam er alleen op zaterdag een trein in Kolari, dus ben daarna nog maar een stukje verder gefietst naar een hotel en de volgende dag heb ik in Lulea de trein terug genomen.

Afsluiting

Ik wist niet precies wat ik van tevoren kon verwachten, maar ik heb erg genoten. Ik heb een fantastisch deel van Europa gezien. Uiteindelijk bleek de rit naar de Noordkaap 3117 km waar ik 13 dagen over heb gereden. Hierbij heb ik veel geleerd over mezelf en heb ik leren relativeren. Of ik zo’n tocht nog vaker ga doen weet ik niet, of ik naar Peking ga dus ook niet. Ik ga in ieder geval straks mijn studie weer oppakken en blijf (part-time) bij Mantel werken en dan zullen we zien wat de toekomst brengt.

Ik wil ook graag iedereen bedanken voor alle leuke aanmoedigingen, reacties en voor de spullen die ik mocht lenen. Zonder jullie hulp was dit avontuur niet zo gaaf geweest.

Strava

Voor de datafreaks met Strava: Op mijn Strava profiel zijn alle statistieken na te lezen (alleen lijken de hoogtemeters niet te kloppen).